Rys historyczny

Początki osadnictwa na terenie Gminy Nowa Słupia sięgają II wieku przed Chrystusem i są związane z rozwijającym się na tym obszarze hutnictwem żelaza.

O intensywnym osadnictwie wczesnośredniowiecznym na tych terenach świadczy wzniesienie imponującej budowli jaką był wał kultowy (IX - XI w.) na Łysej Górze (Łyścu), a także liczne legendy nawiązujące do powstania już w pocz. XI w. na szczycie tej góry ośrodka kultu religijnego.

W XIV wieku w źródłach, pojawia się nazwa klasztoru Święty Krzyż, będąca zarazem nazwą topograficzną góry wspomnianej jako Mons Calvus bądź Łysiec.

Z czasem przenosi się ona na cały obszar wypiętrzonych w orogenezie hercyńskiej wzniesień ciągnących się od Przedborza na płn.-zach. po Opatów na płd.-wsch. jako Góry Świętokrzyskie.
    
W 1269 r. wzmiankowana jest w dokumentach wieś Stara Słupia. Natomiast w 1351 r. wymienione jest już miasto Nowa Słupia. Nazwa osady - pierwotnie z łacińska Slupp - nawiązywać może do wbitych w dno rzeki słupów służących do mocowania sieci przy połowie ryb, bądź też osady oznaczonej obronną wieżą lub słupem granicznym. Takie oznaczenie mogło być drogowskazem dla pielgrzymów wędrujących na Święty Krzyż. Osada aż do XIX w. zaspokajała potrzeby pielgrzymów zmierzających do Sanktuarium. Otrzymywano tu dach nad głową, pożywienie oraz możliwość nabycia wyrobów miejscowych rzemieślników.

Istniejący do dziś w środy targ, nadał miastu Władysław Jagiełło, który kilkakrotnie pielgrzymował stąd do klasztoru świętokrzyskiego. Po kasacie klasztoru w 1819 r. miejscowość podupadła i wskutek restrykcji po powstaniu styczniowym (tu stoczono 11.II. 1863 r. bitwę zwaną bitwą pod Skałką) traci prawa miejskie w 1869 roku.

Obecnie będącą siedzibą gminy Nową Słupię rozsławiają prowadzone przez naukowców od 1967 r. eksperymentalne wytopy żelaza z rudy, metodą stosowaną przez zamieszkujących Góry Świętokrzyskie dwa tysiące lat temu hutników.

Nowa Słupia jest także jednym z głównych celów krajoznawczych podczas wycieczek na Kielecczyznę. Tutaj rokrocznie organizuje się festyn archeologiczny "Dymarki " będący nie tylko prezentacją starożytnych metod wytopu żelaza, ale także projekcją możliwości turystycznych Gminy Nowa Słupia.

Rys historyczny miejscowości Nowa Słupia

Czasu lokacji Słupi Nowej jako osady nie znamy, ale należy przypuszczać, że nastąpiła ona między 1269 – 1351r.  Według ks. Gackiego król Kazimierz Wielki w roku 1351 w Szydłowie na prośbę opata Świętosława i braci zakonu Św. Benedykta wszystkie wsie i miasto Słupię Nową przenosi z prawa polskiego na prawo niemieckie, zwane średzkim i tym jednocześnie stwierdza miejskość naszej miejscowości. Kazimierz Wielki przez cały okres panowania dbał o zagospodarowanie ziem polskich na terenie całego Królestwa, a szczególnie na północno – wschodniej stronie Łysogór.

Czynnikiem miastotwórczym był handel. Tam, gdzie rozwijał się handel, rosła zamożność mieszczan, przybywało obiektów kulturalnych i rozwijała się kultura. Życie gospodarcze wiązało się nierozerwalnie z klasztorem i podążającymi do niego pątnikami. Miejscowość była własnością opata, to on decydował o ilości karczm, młynów, jatek mięsnych. Miasto żyło jakby w cieniu klasztoru. Aby podnieść jeszcze bardziej status miasta Słupia Nowa, król Władysław Jagiełło w 1405r. nadał miejscowości prawo organizowania cotygodniowych targów w każdy czwartek.

Wieki XV i XVI były najlepszym okresem rozkwitu gospodarczego i kulturalnego Rzeczpospolitej. Wzrosło zapotrzebowanie na produkty rolno – spożywcze. Posiadacze ziemscy zwiększyli produkcję rolną, w związku z czym nastąpił rozkwit gospodarczy, zwiększyła się liczba ludności. Wzrosło znaczenie miast, rzemiosła i handlu.

Według ks. Józefa  Gackiego „Miasto Słupia w 1475 roku miało 58 domów, dwór zakonny, folwark, dwie sadzawki, dwa młyny wodne i wiatrak, sad zawierający 500 drzew rodzących gruszki i jabłka, łaźnie”.  A w 1510 r znajdowało się już tutaj 5 młynów na 12 kół wraz z wiatrakiem. W 1571 r pracowało już 17 rękodzielników, 3 czeladników, ponadto 13 chałupników i 5 gorzelników, zaś 7 lat później – 21 rękodzielników. W 1589 r odnotowano 4 kuźnie kowalskie, 4 warsztaty szewskie, 3 piekarzy, 3 krawców, 2 prasołów (handlarze solą)i 6 gorzelników.

Wielkie znaczenie dla miasta Słupia Nowa miała jedyna droga, która wiodła do sanktuarium. Tłumy ludzi należało przenocować, wyżywić i udzielić im pomocy medycznej - to też spowodowało rozwój miasta. Już w latach 1453- 1469 miasto utrzymywało podwody z Łagowem, Waśniowem, Bodzentynem, Wąchockiem, a nawet z Szydłowcem.

W XV i XVI w wzrosła zamożność mieszkańców. Miasto zaczęło się rozwijać wzdłuż drogi na Św. Krzyż i w kierunku Opatowa, przez co zmienił się kształt miasta z placowego na ulicowy. Powstawały coraz to nowsze zagrody, czego wynikiem była konieczność budowy zagród w polach i wydzieleniu do nich nowych dróg dojazdowych, które z czasem przekształcono w uliczki.

Opat Michał Maliszewski ufundował i uposażył na przedmieściu Nowej Słupi szpital i kościół p.w. św. Michała, który miał służyć biednym i chorym. W 1677 r nastąpiła konsekracja trzech ołtarzy: NMP i św. Michała, Anioła Stróża i św. Katarzyny. Drewniany kościół składał się z kwadratowej nawy, prezbiterium, zakrystii, kaplicy NMP. W latach 60. XVII w kościół musiał znajdować się w złym stanie skoro opat Antoni Karski  rozpoczął budowę nowego, murowanego kościoła z probostwem. W czasie prac budowlanych opat zmarł, roboty przerwano, a w połowie XIX w  rozebrano do fundamentów. Budynek plebani po pewnym czasie wykończono i w 1807 r otworzono tu szkołę podwydziałową.

W latach 20. XVII w opat Bogusław Radoszewski, aby polepszyć byt mieszkańców Słupi Nowej, wydzielił ze swoich dóbr, w tak zwanym ogrodzie opackim, obszar ziemi na wybudowanie przedmieścia, które nazwał Radoszowem na swoją cześć.

W latach 1622 – 1625 i 1652 – 1654  nawiedziły Słupię Nową jak i cały teren Rzeczpospolitej epidemie, które zdziesiątkowały liczbą mieszkańców. Te niekorzystne zjawiska zostały gwałtownie pogłębione przez pustoszące kraj wojny. „ Potop” szwedzki  był dla Polski największą do tej pory wojną, rzutującą na całe stulecia, zważywszy  na jej skutki dla gospodarki i kultury. Jakby tych nieszczęść było mało w 1666 r wybucha wielki pożar, w którym spłonęła większa część miasta. Pożarowi uległ też drewniany kościół. Dzięki pomocy klasztoru stopniowo odbudowano domy w mieście. Staraniem ówczesnego plebana i benedyktyna Macieja Sekulskiego w 1678 r ukończono budowę  nowego kościoła po wezwaniem św. Wawrzyńca.

            Aby poprawić gospodarczo opactwo i miasteczko, król Stanisław Poniatowski w 1787 r na prośbę opata, potwierdził przywileje swoich poprzedników i nadał Słupi Nowej trzy nowe jarmarki.  Handel był przywilejem miast  i jednym z czynników odróżniających je od wsi.

            W wyniku trzeciego rozbioru Polski Słupia Nowa znalazła się w zaborze austriackim, a potem jeszcze dwukrotnie zmieniała przynależność państwową.

Słupia Nowa była miastem rządowym. Na jej czele stał burmistrz, który do pomocy miał dwóch ławników, mianowanych spośród miejscowych obywateli, mających własne nieruchomości. Burmistrzem czy kasjerem mógł zostać tylko ten obywatel miasta, który posiadał nieruchomość oraz był w stanie wpłacić kaucję w wysokości zależnej od wielkości miasta i zamożności obywatela.

Słupia Nowa była zaliczana do małych miast o niewielkich dochodach, a dochodami kasy miejskiej stanowiły czynsze z dzierżaw domów miejskich, jatek, piekarni, kramów, podatku jarmarcznego, targowego, kopytkowego, od transakcji, uboju i innych.

            Słupia Nowa uzyskała rozgłos dzięki założeniu szkoły podwydziałowej  (poziom szkoły średnie), przez opactwo przy kościele św. Michała. Na czele stał prepozyt Weremund Molętowski, zaś nauczycielem był ks. Hugo Jopowicz- wikary słupski, niektórych przedmiotów uczyli zakonnicy z klasztoru. Lekcje języka francuskiego prowadził uciekinier przed rewolucją francuską Francuz Manfran. Przy szkole utrzymywano ponwikt dla synów i córek mieszczan i okolicznych ziemian. Jednym z uczniów był Wincenty Reklewski z Obręcznej herbu Gozdawa, poeta okresu sentymentalizmu, żołnierz armii napoleońskiej. Na apel księcia Józefa Poniatowskiego (naczelnika sił zbrojnych Księstwa Warszawskiego) przerwał studia i jako ochotnik, wstąpił do oddziału artylerii. Za zasługi został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

W okresie powstania listopadowego, we wrześniu stacjonował jeden z czołowych dowódców powstania, generał Samuel Różycki, który na przedpolach Łysogór, w rejonie Piórkowa i Łagowa wydał bitwę wojskom rosyjskim. Książe Adam Czartoryski, który przebywał tu wraz z wojskim polskim, odbył naradę w dniu 20 X tego roku, a następnie udał się na Święty Krzyż,  gdzie z wieży kościelnej pożegnał ojczyste strony, kierując się na zagraniczną tułaczkę.

Lata 40. i 50. XIX w były serią klęsk dla Słupi Nowej. Długotrwałe deszcze doprowadziły do zniszczenia upraw zbóż i ziemniaków, masowo podało bydło i trzoda chlewna, ceny produktów rolnych w związku z tym wzrosły. Panował głód, któremu towarzyszyła epidemia cholery. Wodę czerpano głównie z rzeki, tu pojono inwentarz, co powodowało fatalne warunki sanitarne. Gęsta, drewniana zabudowa sprzyjała częstym pożarom.   Słupia Nowa w połowie XIX w była miasteczkiem z wiodącą funkcją rolniczą i ona stanowiła podstawę utrzymania.

Na początku lat 60. XIX w w miastach Królestwa Polskiego zaczęły być organizowane manifestacje patriotyczne, związane z rocznicami historycznych wydarzeń i tak w  latach 1861 i 1862 uroczystości odpustowe na Świętym Krzyżu stały się miejscem takich wydarzeń.  

W dniu 23 I 1863 r w Królestwie  Polskim wybuchło powstanie styczniowe. Jedną z ponad tysiąca bitew i potyczek powstania była bitwa pod Świętym Krzyżem. Tu 5 II 1863 r Marian Langiewicz rozbił obóz między Słupią Nową a Świętym Krzyżem. Rozlokowanie wojsk poza miasteczkiem miało na celu uchronienia go przed zemstą Rosjan. Po upadku powstania styczniowego rozpoczęły się represje caratu. Tysiące patriotów trafiło do więzień, byli traceni, konfiskowano im majątki lub zsyłano na Sybir.

Innym rodzajem represji wobec społeczeństwa polskiego był ukaz carski z 21 VI 1869 r, który pozbawił praw miejskich w Kongresówce 336 miasteczek, wśród nich i Słupię Nową.

Zlikwidowane miasta traciły przywileje. Pewna część zlikwidowanych miast nie spełniała wymogów przysługujących miastom, były to tylko miasta z nazwy.

Pod koniec XIX w. życie obywateli w dawnym mieście Słupi Nowej nie zmieniło się. Dalej uprawa ziemi była ich głównym zajęciem, przeważały gospodarstwa 3-4 morgowe, powyżej 10 mórg miało tylko 15 gospodarstw. Po 1860r. przestały obowiązywać ograniczenia w osiedlaniu się Żydów, którzy opanowali handel i rzemiosło. Ludność osady wzrosła w ciągu 30 lat o 80%, głównie za sprawą Żydów.

W okresie likwidacji pozostałości epoki zaborów Nowosłupianie nie podjęli starań na rzecz przywrócenia praw miejskich, akceptowali utrwalony przez pół wieku status osady.

Mieszkańcy żyli problemami dnia codziennego, wyznaczonymi staraniami o zapewnienie bytu rodzinie, pracą w polu, cotygodniowymi targami i świętami religijnymi tak katolicy jak i Żydzi. Pierwsze lata w wolnej Polsce to okres trudnej odbudowy.

            Od 1918 r funkcjonowało zgromadzenie gminne jako organ uchwałodawczy, wybierających radnych, złożony ze wszystkich pełnoletnich obywateli, oraz rada gminna, ciało zarządzające i kontrolujące działalność wójta i jego personel administracyjny wraz z sołtysami.

Po drugiej wojnie światowej odczuwalne były skutki demograficzne. Całkowitej zagładzie uległa społeczność żydowska. Życie straciło również wielu Polaków.

            W okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej osoby podejmowały pracę w odbudowujących się  miastach, odbudowującym  się przemyśle, kopalniach, hutach. Na miejscu też wielu mieszkańców podjęło pracę w powstałej Gminnej Spółdzielni „Samopomocy Chłopskiej” w Nowej Słupi, w Kopalni Pirytu w Rudkach (później w latach 70. ubiegłego wieku przekształconą w Zakład  Urządzeń Chemicznych „Metalchem”).

 Czas rozwoju przemysłowego skończył się wraz z przekształceniami ustrojowymi w kraju  na przełomie lat 80 i 90. Upadła Gminna Spółdzielnia, upadł też Zakład „Metalchem” i wiele innych mniejszych zakładów.

Przez ostatnie lata dzięki staraniom kolejnych samorządów i samych mieszkańców obserwujemy rozwój  Nowej Słupi.  Należy podkreślić, że układ urbanistyczny Nowej Słupi z owalnym Rynkiem, który jest miejscem zbiegu wielu ulic jest typowy dla osadnictwa miejskiego, predestynuje do tego aby nazywać Nową Słupię miastem. Od 1 stycznia 2019 r. Nowa Słupia znów jest miastem.

740 lat NOWEJ SŁUPI

Lokacja Nowej Słupi na podstawie „Benedyktyński klasztor św. Krzyża na Łysej Górze w średniowieczu, Warszawa–Wrocław, PWN, 1992, ss. 672, résumé (doktorat).

”(…)Wiadomym jest, że lokacja Nowej Słupi na prawie niemieckim nastąpić musiała przed 1269 r.. Na niej wszak wzorować się miała niedoszła do skutku lokacja Grzegorzewic 3. Z treści dokumentu z 1269 r. wyraźnie wynika, że pozwolenie na lokację Nowej Słupi pochodziło od Bolesława Wstydliwego, a także że jeszcze w tym czasie istniał i był dostępny od¬powiedni przywilej książęcy. Z kolei wiemy, że podczas spustoszenia opactwa w 1259/1260 r. wszystkie jego archiwalia - przepadły. Dlatego fundację na prawie niemieckim wsi Nowa Słupia, na terenach należących do opactwa od fundacji, datować trzeba na lata 1260 -1269, a także biorąc pod uwagę trudności, które musiały się piętrzyć zaraz po tym strasznym najeździe, datację tę przesunąć trzeba na lata bezpośrednio poprzedzające rok 1269(…) 

Mając na uwadze powyższe oraz fakt organizacji po raz pierwszy „Dni Nowej Słupi”,  Rada Gminy Nowa Słupia stwierdza, że rok 2006 będzie rokiem jubileuszowym dla Nowej Słupi i obchodzony będzie jako jej 740-lecie, a za rok lokacji Nowej Słupi uznaje się rok 1266.

Biografia prof. dr hab. Marka Derwicha
 
Uniwersytet Wrocławski, Instytut Historyczny
Pracownia Badań nad Dziejami Zakonów i Kongregacji Kościelnych (LARHCOR)

Marek Derwich, ur. 3 lipca 1956 r. w Legnicy, profesor zwyczajny w zakresie historii średniowiecza powszechnego i polskiego. Kierownik Pracowni Badań nad Dziejami Zakonów i Kongregacji Zakonnych w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Kariera naukowa:
- 1975-1979 studia w Instytucie Historycznym Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, na kierunku historia nauczycielska, ukończone z wyróżnieniem, praca magisterska Testament Bolesława Krzywoustego w polskiej historiografii średniowiecznej (wydana drukiem w 1980 r.), napisana na seminarium prof. Wacława Korty;
- od 1979 zatrudniony w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, od 2005 jako profesor zwyczajny;
- 1989 rozprawa doktorska Benedyktyński klasztor św. Krzyża na Łysej Górze w średniowieczu (promotor: prof. Wacław Korta, recenzenci: prof. Gerard Labuda i prof. Eugeniusz Wiśniowski, wydana drukiem w 1992 r.), nagroda Ministra Edukacji Narodowej;
- od 1994 kierownik Pracowni Badań nad Dziejami Zakonów i Kongregacji Kościelnych;
- 1998 stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii średniowiecznej powszechnej i Polski na podstawie rozprawy Średniowieczny monastycyzm benedyktyński w Europie i Polsce. Wybrane problemy, Wrocław 1998 (recenzenci: prof. Kazimierz Bobowski, prof. Gerard Labuda, prof. Henryk Samsonowicz);
- 2001 tytuł naukowy profesora;
- 2005 profesura zwyczajna.
 
Zainteresowania naukowe:
- dzieje średniowiecza, szczególnie kultury, historiografii, Kościoła, zakonów;
- dzieje zakonów, miejsce i rola życia zakonnego w społeczeństwie średniowiecznym i nowożytnym;
- dzieje Kościoła w Europie Środkowej.
 
Programy naukowe:
- 1994-1997 kierownik programu badawczego Dzieje monastycyzmu benedyktyńskiego na ziemiach polskich. Grupa tyniecka i Śląsk (grant KBN nr 1 P108 067 07);
- od 1996 członek komitetu naukowego międzynarodowego programu badawczego Influence de l’orthodoxie et du christianisme occidental sur les sociétés. Approche comparative, pod egidą Maison des Sciences de l’Homme, École des Hautes Études, Rosyjskiej Akademii Nauk, Uniwersytetu Moskiewskiego, Uniwersytetu Paryż I Sorbona – Panteon, Instytutu Historii Europy w Monachium, Uniwersytetu Alberta w Edmonton, Kanada oraz LARHCORu;
- 1997-2003 członek Steering Committee międzynarodowego programu badawczego Cultural exchanges in Europe from the end of the fourteenth century to the end of the seventeenth century, przy European Science Foundation;
- 1998-2001 członek Rady Programowej Programu Resortowego “1000-lecie Zjazdu Gnieźnieńskiego” przy Głównym Konserwatorze Zabytków;
- 1999-2001 uczestnik programu badawczego Roczniki śląskie. Wydanie krytyczne realizowanego w Instytucie Historycznym UWr. pod kierunkiem dr Wojciecha Mrozowicza (grant KBN nr 1 H01G 031 16);
- 2002-2003 kierownik grantu promotorskiego Dzieje joannitów na Śląsku;
- od 2004 kierownik programu badawczego Kościół w Monarchii Pierwszych Piastów na tle porównawczym: początki, funkcje, organizacja (grant KBN nr 1 H01G 034 26);
- od 2005 uczestnik programu badawczego Kultura religijna na ziemiach polskich w średniowieczu realizowanego w Instytucie Historii PAN pod kierunkiem prof. Haliny Manikowskiej (grant KBN nr 1 H01G 075 28).

Aktywność międzynarodowa:
- wykłady gościnne: Katholieke Universiteit Leuven; Université Paris I Sorbonne – Panthéon; École des Hautes Études en Sciences Sociales (Paryż); École Pratique des Hautes Études (Paryż); Maison des Sciences de l’Homme (Paryż); Centro per gli Studi Storici Italo-Germanici w Trydencie;
- stypendia naukowe, m.in.: Commission pour Coopération dans les Sciences et Technologie avec Centrale et Orientale Communauté Economique Européenne; Fundacji Lanckorońskich; Max-Planck-Institut für Geschichte w Getyndze; Rządu Francuskiego;
- stała współpraca z redakcjami czasopism: “Bulletin d’histoire bénédictine”, “Mediaevistik”, “Revue d’histoire ecclésiastique”.

Członkostwo w towarzystwach i komisjach naukowych:
                polskich:
- Komisja Historii Porównawczej Kościołów Komitetu Historycznego PAN, oddziału Commission Internationale d’Histoire Ecclésiastique Comparée (CIHEC);
- Polskie Towarzystwo Historyczne;
- Stały Komitet Mediewistów Polskich;
- Wrocławskie Towarzystwo Miłośników Historii;
- Wrocławskie Towarzystwo Naukowe;

zagranicznych:
- Centre Européen de Recherches sur les Congrégations et Ordres Religieux (CERCOR);
- Centre d’Archéologie et d’Histoire Médiévales des Etablissements Religieux (CAHMER);
- Forschungsstelle für Vergleichende Ordensgeschichte (FOVOG);
- Società Internazionale di Studi Francescani.

Działalność redakcyjna:
- autor koncepcji i redaktor sześciotomowej syntezy dziejów Polski: Polska. Dzieje cywilizacji i narodu;
- założyciel i redaktor serii wydawniczej Opera ad historiam monasticam spectantia edita apud LARHCOR (Series: Colloquia, Collectanea, Libelli);
- redaktor i współredaktor ponad dwudziestu publikacji naukowych i popularnonaukowych;
- członek redakcji czasopism: “Almanach Historyczny”, “Questiones Medii Aevi Novae”, “Privilegio y Desigualdad. Revista de Historia moderna”, “Reti Medievali”,

Konferencje naukowe, organizacja i udział:
- czynny udział w ponad 100 konferencjach naukowych, w tym ponad 30 zagranicznych;
- organizacja lub współorganizacja kilkunastu konferencji naukowych, w tym 5 prowadzonych w językach kongresowych (m.in. jak La vie quotidienne des moines et chanoines réguliers en Europe au Moyen Âge et Temps modernes, Wrocław–Książ 1994, Fonctions sociales et politiques du culte des saints dans les sociétés de rite grec et latin au Moyen Âge et au début de l’époque moderne. Approche comparative (Wrocław–Karpacz 1997, Die “Böhmische devotio moderna” im Kontekst. Neue Wege der Frömmigkeit in Mittel- und Osteuropa mitte 14. - anfang 15. Jahrhundert, Getynga 2000). Organizator, razem z prof. Anną Pobóg-Lenartowicz, cyklu międzynarodowych konferencji nt. Klasztor w... – dotychczas odbyły się cztery: Klasztor w kulturze średniowiecznej Polski (1994), Klasztor w społeczeństwie średniowiecznym i nowożytnym (1996), Klasztor w mieście średniowiecznym i nowożytnym (1999), Klasztor w państwie średniowiecznym i nowożytnym (2002).

Publikacje i odczyty:
Ponad 600 publikacji naukowych i popularnonaukowych, w tym 5 książek oraz ponad 30 odczytów i wykładów w Polsce, a także w Belgii, Czechach, Francji, Niemczech i Włoszech.

Stanowisko
Rady Gminy Nowa Słupia
z dnia 31 marca 2006 r.
w sprawie 740 rocznicy powstania miejscowości Nowa Słupia

W roku 2006 mija 740 lat od założenia naszej miejscowości. To szczególnie ważne i wyjątkowe wydarzenie.
Od chwili powstania Nowa Słupia przeżywała w swej historii różne chwile, chwile wzlotów i upadków, a jej mieszkańcy aktywnie uczestniczyli w historycznych zrywach niepodległościowych – szczególnie w okresie Powstania Styczniowego, za co Nowa Słupia zapłaciła utratą praw miejskich w 1869 r. oraz w czasie hitlerowskiej okupacji 1939-1945. 
Dzisiaj miejscowość jest siedzibą władz Gminy, ośrodkiem handlowo-administracyjnym dla naszych mieszkańców, przystankiem dla gości i turystów zwiedzających Góry Świętokrzyskie i wędrujących historyczną „drogą królewską” na Święty Krzyż. 
Chcielibyśmy, by mieszkańcy czerpali z bogatej przeszłości Nowej Słupi, zgodnie współżyjąc i pracując dla dobra, dostatku i spokoju naszej społeczności.

Rada Gminy Nowa Słupia stwierdza, że rok 2006 będzie rokiem jubileuszowym dla Nowej Słupi i obchodzony będzie jako jej 740-lecie.
Oczekujemy, że wszyscy mieszkańcy, instytucje, stowarzyszenia włączą się i dołożą starań, by ten piękny Jubileusz wypadł jak najlepiej i był wzorem dla następnych pokoleń.

Powyższe stanowisko zostało opracowane przez Przewodniczącego i Wiceprzewodniczących Rady Gminy Nowa Słupia  w dniu 27.03.2006r.